LA LASTA AVENTURO Esperantigis: Enrico Brustolin
Mi apenaŭ rekonas kaj malinkline – la hieraŭajn tempajn markojn, hodiaŭ kaj morgaŭ. Male mi kredas ke ĉiam estas hodiaŭe. Bonvolu tamen ne malhelpi vin: mi promesas al vi ke, tiam kiam mi estos ĉesonta desegni la ĝeneralajn liniojn, zorge kontrolos mian komputilon kaj liveros al vi ankaŭ la datojn; mi bone konscias pri la fakto ke kelkiuj ege ŝatas, mi tamen neniam ĝis funde komprenis la utilecon, kaj precipe la datojn (precipe la naskiĝdaton) ili ĝenas min, min enuigas, eĉ turmentas min. Kaj mi devas aldoni ke eĉ la rolo de la historiisto, pastro de la objektiva realeco, tute ne estas por mi kaj penigas min. Mi esperas ke almenaŭ ĝi montriĝos utila.
Hieraŭ mi konvinkiĝis ke kune kun la plej granda parto de la popolo mi disdividis la aspiron profondan je la socia harmonio, malgraŭ la fakto ke je ĉiu nivelo la konflikto konstateblas ĉe ĉiu nivelo, fakte kaŭzita fare de ĝis nun barbara ordigo de la komunumo.
La malfacilaĵo konsistas en la trovo de la trairo ĉe nordokcidento celante ĉirkaŭiri tiun ĉi kontinenton firmigita de la realeco kiu nin subpremas, kaj kies plena ĉirkaŭnavigacio necesas, en la cerboj ene de kiuj konkretiĝis la konvinko ke la perforto, la trudado, la konkursado kaj la dialektiko de la kontraŭstarantaj fortoj estas neŝanĝebla kaj neformovebla devizo havanta devenstrukturon; kaj ke la idealoj apartenas al la stultuloj, kiuj komprenas nenion, kaj al la neadaptituloj, kiuj laŭŝajne komprenas kiamaniere funkcias la mondo sed ne havas la ilojn utilajn por eniri la arenon.
Cele al ekstrema renversado de la establitaj fantomoj, kaj preskaŭ kunfanditaj, en delikata loko, la cerbo, bezonas neakrigitan kaj malmolan levilon. Afliktita pro la fakto ne trovi similspecaj leviloj kaj apogpunktoj, mi travivis la saman konsternon de la tempo kiam mi sciiĝis pri la obskuraj konsekvencoj de la revolucioj, al kiuj oni atribuas progreskaŭzoj, sin konsolante tiam kiam mi fariĝas senespera.
Povas esti ke mildaj kaj malmolaj leviloj fakte ekzistas grandkvante kaj la malfacileco konsistas en ilia rekono. Mi finfine rekonis Esperanto-n. Fariĝis samideano; kaj ekstartis mia lasta aventuro kaj la jena tempo.
LA RAVA ROMANO Esperantigis: Renato Corsetti
Pri la ekzisto de Esperanto mi hazarde memoris, kiam mi decidis forte elprovi mian invento-kapablon, ĉar mi proponis al mi mem igi ununuran kaj kunorganizitan romanon malsamoriginaj tekstoj, kiuj fontis el homaj mensoj, kiuj evoluis en kulturaj medioj malsamaj. Mi celis eksperimenti samtempe la disponecon de artistoj, kutime ĵaluzaj pri sia kopi-rajto, krei kune. Necesis lanĉi defion al multlokaj aŭtoroj kaj mi ne sciis kiel fari alimaniere ol per konkuro. Sed kiel disvastigi la konkurs-alvokon en la pluraj mondopartoj? Tiam mi memoris pri Esperanto. Do, mi skribis al la tiama prezidanto de Itala Esperanto-Federacio, Renato Corsetti, kiun mi tute ne konis. Ni renkonitĝis en la restoracieto de la stacidomo de Cassino [kasino], kie ni babilis dum ni manĝis pastaĵon kun fazeoloj, tipan italan kamparan pladon. Li venigis kun si la daŭre kunan Amerigo Iannacone, elstaran esperantiston, eldoniston, multkrean kaj delikategan verkiston kaj poeton, kies kunlaboron libervolan kaj tre specialan mi poste povis ĝui. Dum nia amikeco iĝis profunda ĝis kiam lia laborplena vivo estis forfalcxita en momento pro hazardo en strata transirejo por piedirantoj. Dum unu jaro mi restis strangasenta, sensange. Malrapide, kiel resaniĝanto antaŭ la alveno de printempo, mi restariĝas.
Do al miaj du kunparolantoj plaĉis mia projekto kaj ili deklaris sin pretaj subteni ĝin kaj disvastigi la bezonatan konkurson tra la esperantistaj kanaloj. La tekstoj, kiuj alvenos, estos rapide tradukitaj fare de dekduo da spertaj volontuloj, inkluzive de ili, kiuj krome helpos min pri la korespondado, ĉar mi ankoraŭ ne eklernis la lingvon. La romano, perinta unue en la itala, estis poste tradukita kaj aperigita en Esperanto. Jen la literatur-ŝatantoj, kiuj surprenis la elĉerpan taskon: Enrico Brustolin, Renato Corsetti, Silvia Garnero, Amerigo Iannacone, Gigi Montalbano, Nicola Morandi, Sergio Maria Pisana, Nicolino Rossi, Graziano Ricagno, Silvio e Alessandro Stoppoloni, Luciano Viviani. En esperantista medio, mi konstatis tion tiam kaj mi havas pri tio daŭrajn pruvojn, estas tre vivanta la sindona spirito labori por celo, kiu transiras la gajnon, per oferoj de tempo kaj laboro, kiuj povas resti sennomaj, kaj tio ne gravas. Renato Corsetti neniam ĉesis helpi min en ĉiu momento kaj mi povis koni la forton mensan kaj moralan de pragmatisma homo, kiu rekte iras al sia celo kiel magneta nadlo. Neniam mi renkontis iun similan, heroan strategiiston.
Mi estis trovinta, do, miajn similulojn!
Samideano (amiko pri la sama ideo) kutima sinonimo de esperantisto, estis substantivo, kiu tuj ravis min, tiom ke ĝi decidigis min igi lin la ĉefan rolanton de la romano kaj fine alprenis ĝin kiel artan nomon por subskribi la libron. Mi ekamas ĝin ĉiam pli, kaj mi ŝarĝas ĝin per signifoj kaj donas al ĝi revajn fantaziojn; sed estas sufiĉe rimarkinde, ke daŭre pliaj homoj rekonas min kaj kiel en la romano ame vokas min Sam.
Tio, kio sekvas estas la provoko, poste iĝinta integra parto de la libro, celanta la nekonatajn eblajn aŭtorojn, interne de la konkurso-anonco sub la nomo “Kiu konis senjoron Bosko Nedelkoviĉ?”, kio poste iĝis la titolo de la libro. (jen la retloko de tiu tempo)
Jam antaŭ multaj jaroj, kiam la tutterateksaĵo ankoraŭ ne superregis, alvenis al mi stranga kaj interesa multobigaĵo; ĝi estis subskribita de iu Bosko Nedelkoviĉ. En ĝi li priskribis ampleksan filozofion pri individua libereco, ekster la tradiciaj skemoj, sed rava pro iu ajn kongrueco al konfuzita, nerezistebla kaj frustraciita sopiro, kiu stamfis en mia juna animo. En ĝi travidiĝis ne ordinara psiĥa kompreno kaj ĝi lanĉis la miraĝon de utopia medio kun profunda kaj reciproka komprenemo inter la estaĵoj.
Certe li ne povis substreki ĉiun vidpunkton pri la civitana vivo en malmultaj paĝoj; kaj, do li lasis kelkajn demandojn. Sekve mi decidis skribi responde al li, por demandi al li ion ajn kaj, mi rememoras, por eldiri kun mia granda intereso kion ĉiu el ni estus devinta pagi per psiĥaj ŝiraĵoj al la sama rajto de la aliuloj eniri tion, kion li indikis kiel substancan reordigon de la subjektiva loko.
La respondo alvenis sufiĉe abrupte. Ne estis rekte Bosko kiu ĝin skribis, sed estis ĵurnalistino kiu opiniis miajn konsiderojn aparte sentoplenaj kaj tial ŝi deziris min koni persone. Mi neniam sukcesis kompreni ĉu Nedelkoviĉ estis gravulo elpensita de Alenjo Onjali por plenumi soci-sciencan esploron, aŭ ĉu, kiel ŝi diris al mi, li estis vera slava sinjoro kiu estis loĝanta dum mallonga tempo en Italujo, kaj kiun ŝi havis la ĝojon ekkoni kaj el kiu ŝi ricevis la kontaktaktadresojn, inter kiuj estis ankaŭ la mia, kaj lian verkaĵojn antaŭ lia foriro.
Kian influon havis sur mia printempa menso kaj sur mia sentmaniero la intimecon kun tia trankvilega sinjorino estas longa, delikata kaj kompleksa rakonto, eĉ se mi ne povas aserti ke temas pri alia rakonto, kiel oni kutimas diri kiam oni volas silenti pri io. Estas intrigo, kiun mi ankoraŭ malplektas en la flustrado, mi ne scias el kiom kaj kiaj planoj de mia konscio.
Mi min demandas ĉu iam Bosko revenis. Ĉu ankoraŭ liaj adeptoj aŭ kleriĝintaj uloj, kiujn li lasis ĉi tie, ankoraŭ kultivas kiel mi nostalgion pri tiu komunumo kiun li opiniis eblan kaj kiu ekster la ununura ekzemplo de la ĵurnalistino, mi en neniu alia homo iam vidis aperi. Kaj mi prefere konstatis, kiel la liberoj de la individuoj ĉiam pli kontrastas kun tiuj de la aliuloj, kaj, do ili estas kontraŭaj al tiuj lanĉitaj fare de Bosko. Verŝajne mi tion kuraĝas opinii, Bosko Nedelkoviĉ estis kaŝnomo elpensita de tiu virino kiu instruis al mi kiamaniere malligi la intimajn streĉitecojn kaj kiu verŝajne estas nun jam perdita por ĉiuj. Aŭ li estis neaŭskultita profeto, kiu, poste, sin turnis al asketa vivo. La malapero de ambaŭ min lasis neŭtrala; kaj ĝi estis kvazaŭa universala deklaro ke, por ni, ĉi tie, ne estas espero. Kaj ĉi tiu estas loko de perforto kaj de defalo, kiel ĉiuj scias. Temas pri pesimismo, kiu distranĉas vivradikojn kaj kontraŭ kiu jen mi ankoraŭ batalanta. Kelkfoje,alveninte ĝis la dubo pri la pasintaj kontroloj, mi reiras frapi ĉe la pordo de Alenjo. Kaj mi ĉiam trovas nekomprenebla la fakton, ke neniu memoras ŝin, kiel al mi estas ne akceptebla la fakto, ke tio donas al mi la saman malesperon.
Mi volus povi diri: Bosko Nedelkoviĉ neniam forlasis nin, aŭ, en la plej malbona okazo, li revenis tien.
Mi volus povi sekvi la spurojn de lia identeco kaj de lia instruado. Se iu el vi estus koninta Bosko-n aŭ Alenjo-n, aŭ estus aŭdinta priparoli ilin, tiu bonvolu ne plu silenti pri tio al mi. Kaj kiu ankoraŭ gardus eĉ ununuran frazon kiu povus esti atribuebla al ili, tiu bonvolu kundividi ĝin kun mi.
samideano@hotmail.it
Multenombraj longaj rakontoj alveni, kaj tio kaŭzis grandan laboron por la tradukistoj. En la fino mi elektis la plej fantaziajn tekstojn. Mi ĉirkaŭteksis kaj enteksti, sen ŝanĝo de la teksto kaj mi permesis al la leganto kompreni (kiam tio ne ĝenis la rakontadon, kaj ĉiam interkonsente kun la verkinto) pro la malsama verkmaniero, kie Samideano tuŝis la tekston.
Kaj mi neniam sukcesos laŭdi la aŭtorojn, kiuj kunlaboris, kaj kun kiuj ankoraŭ hodiaŭ mi kondutas amike. Ĝi estis ĝoja krea enrepreno dum du jaorj. Pezega kaj bela laboro. Rezultis “rava romano” “affascinante romanzo”, kiel skribis la kritikistino Anna Maria Crisafulli Sartori, kiun mi tiam apenaŭ konis, kaj kiu nun ĝuigas min pro sia vamsenta amikeco, ĝis ŝia esto kiel fonda membro de Esperantista Sicilio. “Kiu konis senjoron Bosko Nedelkoviĉ?” disvolvigas herezan realaĵon estan en pluraj mondoj, kies scenarojn psiĥologiajn, fizikajn kaj metafizikajn foje ĝi priskribas.
GEESPERANTISTOJ ESTAS KAVALIROJ Esprantigis: Gigi Montalbano
Kiel preskaŭ ĉiuj, mi studis en lernejo la anglan kaj francan sed, kiel malmultaj, kun malalta rezulto. Maldotita de bona memoro, mi ne voladis, ke fremdaj vortoj amasiĝis en mia menso, ĝenante bonan regadon je mia patrinlingvo kiu estas kaj muziko kaj danco. Do, estas tiel kiel vi pensas: la kruela sindromo ilusidona kontraŭ kiu nun mi luktas, favore al esperanto, je sukceso kiu povus esti pli bona. Kaj tio mi forkonsumas kiel ĉio mezkvalita.
La internaciaj rilatoj kiujn, krom ĉiu atendo, estigis por mi “Chi ha conosciuto Bosco Nedelcovic? / Kiu konis sinioron Bosko Nedelkoviĉ?”, eldonia en la du lingvojn, estis fariĝitaj tiel komplikaj – ĉar mi devis adresiĝi al geamikoj tradukistoj – kaj finfine tiel humiligas, ke mi nepre kapitulaciis: mense mi genuis antaŭ d.ro Zamenhofo kiel iu pilgrimo bizona kaj priplora. Daŭre nun iu flosanta leksiko kirliĝas kaj konfusigas min. La facila lingvo erodas mian sekurecon; estas malfacile plonĝi ene de ĝi kaj ĝin igi penetri miajn penson, personecon kaj konscion; kvankam mi kredis min aventurema, mia egoo timas trasmutacion! Daŭre devigita traduki min mem, timema alfronti konversacion vid al vide, ekster la paperoj kaj sen vortaro. Iu mensa regideco kiu mirigas min kaj min kosternas.
Tial mi komprenas ilin, mi komprenas ĉiuj, kiuj, pro similaj sindromoj, sentas panikon antaŭ la komputilon – ekzemple – aŭ rilate al esperanto mem, kiu devus esti studata prefereble ekde la infanaĝo, lerneje aŭ en la patrinaj brakoj. Ĉar la homaro nepre bezonas ĝin. Por eviti la kulturajn egemoniajn, por ĉesigi la babelon.
La geesperantistoj sin demandas, samkiel mi, kial do, tial evidenta eblo por la popoloj kunfratiĝi, ankoraŭ ne eksplodis kaj disvastiĝis; kial, fine, la milionoj da personoj kiuj malŝparas sian tempon je senutilaj ludoj, kiuj resonigas medi-sociajn alarmojn, kontribuante al la bruegaĉon ĝeneralan, neagecan kaj malkuraĝan, ne sentas kontentemon lernante lingvon kiu konstituas espero por la tuta homaro. Plue, kial la plej kleraj gentoj ne trafas oportunecon plialtigi la moralemon socian, proponante al siaj gefiloj la studon de ĉi tiu lingvo kies geneso estas hiostorio eĉ ĉarma kun radikoj trairantaj la jarmilojn.
Kaj kial la plej inteligentaj homoj ne enviciĝas flanke de tiu kiu klopodas sanigi, kaj ili konsideras elkontentige sin senti profetaj kompreninte, ke la socio disiĝos, la nacioj konfliktos, la fianco malsatigos pli kaj pli la popolojn, la vetera ekvlibro kolapsos kaj miliardoj da homoj mortos. Kial do, la plejparto de la homaro rigardas kiel malamiko aŭ stultulo tiu kiu proponas pacajn solvojn? Eble ĉar ĉi-lasta aŭdacas peti respondecon kaj engaĝiĝon? Ĉu la plej komuna karaktero homa estas do neagemo? Aŭ la gento opinas, ke la nura kompenso al la ago estas momo? Sed tiu ĉi pensmaniero estas tipe servilista! La prilaŭdata nobleco de l’ laboro kuŝas en aktivo neprofitema, filantropia, longcela kaj saĝa. Tial, je miaj okuloj, geesperantistoj estas kavaliroj kiujn mi plidifinis “Kavaliroj de Paco”. Senglave, eĉ eble sen ŝilde.
LA CIVILIZO DE LA POST-IAMO
La sinorganiza kapableco de la esperantistoj estas rimarkinda. Centmiloj, malmultaj aŭ multaj milionoj da individuoj, maleblas tion kontroli, svarmigas ĉiujn angulojn de la planedo per interkonektitaj grupoj, multmembraj aŭ kelkpersonaj, efike agemaj ĝis nekompareblo. Majstroj pri bonegaj interrilatoj, pri afabla sinesprimado, ili atendas en sia hejmsalono aŭ ĉe la kuireja tablo la bonvolemulon, kiu pordofrapas por ricevi la estontan tagiĝon. Ekde cent jaroj ĉi amoplena sukuro eternigas ras-specion altvaloran kaj elteneman, kiu lante kreskas laŭnombre, pro iniciatoj kaj memkonscio. Min kortuŝis la humilo de la famaj kaj grandaj, en lingvo kaj en arto: min ili traktis kiel samklerulon, kvankam mi estis novulo kaj ĉiobezona.
Popolo afabla, iu civilizo de la post-iamo en mondo senscie fordrivanta. Nova danco ĉirkaŭiras la mondon dum kelkaj horoj; dum unu minuto oni anonc-deklaras militon, por kiu milionoj da junuloj estas pretaj morti.
Sed Esperanto – agnoskita propedeutika al lernado de aliaj lingvoj, ĉar miraklo de logika evidento en la parolesprimado, de gramatika simpleco kaj geometria sintaksa konstruo, kiel ankaŭ senkompara didaktika portilo de alta filantropa idealo, akceptita fare de Unesko, kiu ekde jardekoj lanĉas apelaciojn al la Ŝtatoj-Membroj por ke tiuj ĝin enkonduku en lernejojn, – trovas ministeriojn pretaj stimuli al tio la lernejestrojn, ne disponigante tamen la necesajn financajn rimedojn. Neniu zorgas krei la profesiajn instruistojn de tiu ĉi lingvo, krom la esperantistaj asocioj, kiuj ne povos taskigi ilin per instrukatedro ĉe la kursofino.
Ekde lernanto al docento: kiel volontulo mi ekfrapis ĉe la lernejaj pordoj. Plurfoje forpuŝita, mi trovis klason en Santa Teresa di Riva, apogite de la instruistino Maria Catena Miuccio, poste mem esperantistiĝinta; alian klason en Sant’Angelo di Brolo, kie la lernejestrino estis nefavora, sed la bonaj konsiloj de la urbestro, Basilio Caruso, dum kelkaj jaroj disponigis al mi spacon. Dum kvar jaroj mi instruadis en la mezgrada lernejo “Alberto Stagno D’Alcontres”, sentoplene akceptita de la sinjoreca lernejesto Angelo Cavallaro, poste de la estrino lin sukcedinta, Patrizia Italia, kaj favore subtenata de la profesorinoj, kiuj kun mi poste lernis la lingvon, Rosalba Mancuso, Denise Cavallaro kaj Silvana Imbesi. Ĉi lasta iĝis bona instruistno de esperanto. Mi forgesis: mi havis klason ankaŭ en la mezgrada lernejo en Merì dum unu jaro. La infanoj lernas tre rapide: post kvar aŭ kvin lecionoj, ili kapablas traduki senerare per la helpo de la eta radik-vortaro de Vessella kaj Corsetti. Mi kredas esti ekedukinta pli ol 500 lernantojn. Tiom multajn! Sed ege malmultaj por la celo de lingvo komuna por ĉiuj, libera por homaro libera. Kaj antaŭ ĉio, penklopode, mi min demandas, kiom da ili plu kultivos ĉi lingvon: ĝenerale oni adaptiĝas je la medio. Kaj estas la medio, kiu estas ŝanĝenda.
ŜANĜI LA MEDION Esperantigis: Nicola Morandi
La esperantistoj antaŭenirigas grandanimajn klopodojn por la disvastigado de la universala lingvo kaj la graveda celo, pro kiu ĝi estis kreita: la paco. Oni pritraktas pri plena kultura ŝanĝiĝo, propedeŭtika je nivelo de supera civilizacio.
Se ni meditas pri tio, ĉar milito ŝajnas tiel sensenca kaj inda nur por barbaraj hordoj, surprisas la fakto, ke ĝi ankoraŭ nun ne estis eliminita kaj la ĝenerala kutimo diskuti kaj interkonsenti la decidojn por la komuna bono ne estu preferata. Certe devas esti kialo, kiu iras trans la plej veraj interesoj, ĉar efektive neniu reale ĝuas pri tio. Ni supozas, ke oni atribuu al la necesoj pri efikeco, pri la celoj de la milito, bonfaran kaj nerezigneblan stimulon al progreso, dume la paco estas konsiderata teda kaj retroiriga.
Devas esti, mi diris al mi, eĉ ankoraŭ en sentona kaj diafana hiperuranio, la taŭga vorto, taŭga agado, kiu sukcesu malfermi la sakon, en kiu estas enprizonata kaj subpremata Esperanto, tre forta reĝo de la ventoj. Kiuj kapablaj oreloj sukcesas nun aŭdi ĝian sufokantan kaj melodian susuradon? Mi tuj respondis al mi: verkistoj, poetoj, personoj kutimiĝantaj pripensi kaj krei novajn mensajn realecojn. Kaj jam mi sciis kiamaniere mi povis provoki, inviti, alvoki ilin! Mi fariĝis stariganto de literaturaj premioj.
“Poezio el ĉiuj ĉieloj”.
Kaj jen ĉiukune, en juĝantaro, famaj kleruloj, ne nur esperantistoj, iuj el tiuj konsideritaj tre veraj geniuloj, disponeblaj legi kaj taksi centojn da poeziaĵoj, kiuj alvenas el la tuta Italio kaj ĉiuj kontinentoj. Giuseppe Campolo (sekretario), Renato Corsetti, Anna Maria Crisafulli Sartori (prezidanto), Amerigo Iannacone, Ella Imbalzano Amoroso, Carmel Mallia, Carlo Minnaja, Luigia Oberrauch Madella, Nicolino Rossi, Nicola Ruggiero. La poeziaĵoj verkitaj en Esperanto, por farigi ilin legeblaj por la neesperantistoj membroj, jen ĉi tiu furiozulo, kiu tradukas ilin de tempo al tempo, kiam ili alvenas. La komisaroj ricevas de mi ununuran dokumenton, kiu entenas la poeziaĵojn sennomajn kaj kun numeroj, laŭ du apudaj kolumnoj kun la tektoj en la du lingvoj. La esperantistoj, kiuj estas inter tiuj, povas legi la originalojn en Esperanto, krom mia traduko, aliaj ĉion en la itala. Sistemo kun slipoj, fine flankigeblaj, kapabligas min, kiu sindetenas de la juĝo, sumigi la voĉdonojn kaj fari la klasifikon, el kiu oni obtenas la gajnintojn. Miloj, eble dekoj da miloj, per ĉi tiu konkurso, en Italio, ekscias ion pli multe pri la lingvo internacia aŭ eĉ unuafoje aŭdas pri ĝi; iuj decidas lerni ĝin.
Premiado, dum la unuaj tri jaroj, oktobre, ĉe la komunuma teatro de S-ta Angelo de Brolo; dum la kvara jaro ĉe Terme Vigliatore, en la salono de Aŭgusto Parko, en kies loĝejoj estas gastigitaj la gastoj el Italio kaj eksterlandoj. Precipe la Kavaliroj de Sicilio Perla Martinelli el Hispanio kaj Carmel Mallia el Malto. La rezulto ĉi tie.
Poste okazis la truo: estis forprenita el ni Amerigo. Mi ne scias, ĉu oni povas kompreni mian konfuziĝon, la sencon de la neutileco pri ĉio. Mi ne volas paroli pri tio; mi ne scias, kiu forto devigis min rekomenci.
Okazas ĉiam, ke mi renkontas iun, kiu helpas min, kiam mi estas en malfacilaj situacioj aŭ mi ne havas la sperton por solvi problemon. Kaj nun ĉu la Providenco scias, ke mi devas esti anstataŭata, almenaŭ iomete? Helpata.
ENKETO DE LA SAVANTOJ Esperantigis: Luigia Oberrauch
Kiu, pli bone ol la poetoj, povus kompreni la belan forton de la korala peto je paco, pere de la poezia desegno de Esperanto? Tamen eĉ ili ne estos la komponistoj por tia orkestro: ili estas plenkreskuloj, kun ĉiuj devoj, farendaĵoj kaj lacecoj mem de ĉi tiu kondiĉo.
Tiel kiel estas plejparte evitata, de mizeruloj kaj potenculoj, la frateco, la socia justeco, la ampleksa komforto, la kunlaboro, estas forŝovata ankaŭ Esperanto. Ĝi devas do, kiel eble plej rapide, eniri – kaj naŭzas min diri tion, sed mi fidas je la provita modereco kaj saĝo de la lerneja aparato – devige en la lernejojn kiel dua lingvo, ekde de la elementaj lernejoj. Kaj ĉi tiun socian neceson plenkreskuloj povas kompreni: ili, fakte, dum edukado turniĝas al trudordono per maskata amo, kiam ĝi estas la plej rapida kaj efika maniero por akiri rezulton je esenca graveco. Kaj ĉi tie, miaj karuloj, eĉ la kolapso de la klimato ne solviĝos se oni ne konstruas planedan harmonion de koroj kaj mensoj. Ĉu vi ne sentas la urĝecon je tio?
Multe pli da homoj ol la praktikantaj esperantistoj, povas facile rekoni la valoron de ne etna, universala lingvo, agnoskante ĝin en Esperanto, se ili ne devas fari personajn rezignojn. Jen kiel nova kaj pli larĝa identeco de esperantisto estas koncipita: tiu, kiu konscie deziras la alvenon de Esperanto kaj de la paco, kiujn la ideala unuiĝo de popoloj igos deviga. Ho, se ĉi tiu deziro iĝus universala! Esperantista Sicilio sekvas ĉi tiun koncepton, kreante ponton inter la elito de la realaj kaj veraj Esperantistoj kaj ĉiuj tiuj, kiuj malfermiĝas al la esperantista idealo, almenaŭ kun la koro. Ili igos universale ebla, kaj oportuna por tiuj, kiuj serĉas voĉdonadon, la adopton de Esperanto en la lernejoj. Estas multegaj la Asocioj, kiuj adoptas la idealon de paco kaj justeco, kiu estas ankaŭ ene de Esperanto. Se ili, bona parto el ili, rekonus kaj eksplicite asertus la decidan gravecon de la universala lingvo, ili esprimus tian vocativan forton, ke ĝi povus simili al ordono. Oni spertus inviton efikan.
LA PATRONECOJ Esperantigis: Silvana Imbesi
Ĉu vi rimarkis, ke tiu ĉi nova retejo de “La konkursoj de Samideano” estas sufiĉe malsamaj ol la antaŭa, ne nur laŭ grafika aspekto? Por ekzemplo, ni ne petis iun patronecon. Ĉu ni ne ĝuas pri via fido? Ĉu aŭtoritato devas garantii por ni?
SPERANTISTAJ URBOJ Esperantigis: Silvana Imbesi
Basilio Caruso, urbestro.
Por “Poezio el ĉiuj ĉieloj” li disponis favore al mi la senpagan uzadon de la komunuma teatro. Poste li redaktis la decidon, kiun li proponis al la urba Estraro, kiu ĝin aprobis: Sankt’ Anĝelo de Brolo “Esperantista Urbo”. Librizzi, Castroreale kaj Terme Vigliatore sekvis. Multnombraj aliaj urbestroj el Komunomoj kiun mi kontaktis estis pretaj por tia decido. Konsole, mi trovis klerulojn virinojn kaj virojn, klarmensajn kaj animitajn el amo al siaj landoj. Mi estis kaj ankaŭ nun mi estas konvinkita, ke, en Sicilio kaj aliloke, sufiĉe vasta regiono de Esperantistaj Komunumoj povas allogi la atenton de amaso de scivoluloj el ĉiu loko, kun la sekvo ke la avantaĝ-serĉantoj vekiĝus kaj la gejunuloj trovus praktikan kialon por lerni Esperanton por akcepto. Fakte iuj civitanoj sekvis kurson por lerni la lingvon.
La sindevigo, kiu postulus de mi daŭre pelgrimadi tra la urbetoj inter la montoj Nebrodi – peno, kiun mi tre konis – kaj la konsiderindaj elspezoj por iri kaj reiri por rapida rendevuo kaj ne tujtuje findecida, superis miajn pridisponeblajn rimedojn, kaj financajn kaj fizikajn. Tamen mi ankoraŭ kredas, ke ĝi estus helpa strategio, efika por la fina celo instigi la regantojn enkonduki la internacian lingvon en la lernejojn; pro tio ĝi povus esti ankoraŭ alstrebita en ĉiu urbo de lando, kondice ke estus personoj pretaj aktivi en siaj urboj, profitante de la sperto kiun mi amasigis kaj kiun mi disponigas.
Ĉu vi volas partopreni (almenaŭ idee, senpage) en Esperantista Sicilio?
Bonvolu sendi mesaĝon al:
samideano@hotmail.it
Ni unuiĝu por Esperanto kaj paco.
Samideano
SANT’ANGELO DI BROLO
LIBRIZZI
TERME VIGLIATORE
CASTROREALE
